الهی ...

سلام

ساعت حوالی دوازده شب بود و درمونگاه تازه داشت خلوت میشد. بعد از یک حمله شدید و یکی دوساعته مریضها تازه تونستم به پشتی صندلی تکیه بدم و یه نفس راحت بکشم. چند دقیقه ای واقعا حال و حوصله هیچ کاری را نداشتم. تازه از جا بلند شده بودم و میخواستم وبلاگو باز کنم و کامنتهای جدیدو بخونم که در درمونگاه باز شد و صدای دویدن دو سه تا بچه توی درمونگاه پیچید و بعد هم سروصدای مادرشون بلند شد که: ... ساکت باش. خدا بگم چکارت کنه. ... به هیچ جا دست نزن! مریض میشی باید بیارم سوزنت بزنم. ..... این لهجه را خوب میشناختم. حاضر بودم شرط ببندم یکی از خونواده هائی هستند که ازیکی از روستاهای شهر محل طرح به روستاهای نزدیک ولایت مهاجرت کردن. چند ثانیه بعد بود که پدر خانواده وارد شد و پیش از هرچیز خطاب به مسئول پذیرش گفت: پس دکتر نیست؟! مسئول پذیرش هم گفت: چرا هست. نشسته توی اتاقش! اول خانمه و بعد سه تا بچه تقریبا پنج شش ساله و هم سن و سال و درنهایت پدر خانواده خودشونو به در مطب رسوندند و منو خریدارانه نگاه کردند. ظاهرا به نظرشون مقبول اومدم چون مرده رفت دم پذیرش و یه نوبت گرفت و بعد خانواده پنج نفره با هم وارد مطب شدند. گفتم: بفرمائید. خانمه گفت: این بچه ام سرماخورده. بعد از چند سوال و جواب گفتم: گلودرد داره؟ سرفه هم میکنه؟ آبریزش بینی داره؟ توی خونه تب هم داشت؟ .......؟ و درکمال تعجب پاسخ همه این سوالات مثبت بود. بچه را معاینه کردم و بعد رفتم سراغ سایت و نوشتن نسخه را شروع کردم که پدر و مادر بچه ها کمی با هم پچ پچ کردند و بعد پدرشون گفت:   ببخشید! میشه داروها رو دوبرابر بنویسی؟ این یکی هم مثل همونه اما پول نداشتم براش ویزیت بگیرم. مادره هم وارد بحث شد و گفت: آره دکتر! این یکی هم مثل همونه. بیشتر بنویس. انشاءالله که خدا خیرت بده. امیدوارم هرچی از خدا میخوای بهت بده! ........! حال و حوصله جر و بحث را نداشتم. درحالی که بچه ای که داشتم نسخه شو مینوشتم داشت با فشارسنج ورمیرفت و اون یکی رفته بود روی ترازو و سومی هم سعی میکرد خودشو به دستگاه انگشتی حضور و غیاب برسونه اما قدش نمیرسید (!) یکی دو قلم داروئی که نوشته بودم ویرایش کردم و مقدارشونو بیشتر کردم. بقیه داروها را هم بیشتر نوشتم. و گفتم: تشریف ببرین داروخونه. اینجا بود که خانمه چیزی به شوهرش گفت و شوهرش هم بچه سومی را گرفت و اونو توی بغل مادرش نشوند. بعد خانمه گفت: این یکی از دو روز پیش آبریزش بینی داره. تب و اینها را نداره ها! یه شربت براش مینویسی؟ دیگه مشکلی نداره. فقط آبریزش بینی! به خدا پول نداشتم براش ویزیت بگیرم. الهی دست به خاک بزنی طلا بشه! الهی خدا برای پدر و مادرت نگهت داره! الهی ....! گفتم: باشه باشه یه کم صبر کنین. الان زیر همون نسخه اضافه اش میکنم. بعد که داروهاشونو گرفتین بیارین تا جداشون کنم. خانمه بچه را از روی پاش بلند کرد.

خوشحال بودم که بالاخره کار این خانواده تموم شده و دارن میرن اما اشتباه میکردم. این بار نوبت پدر خانواده بود که چیزی را به همسرش یادآوری کنه. خانمه هم یکدفعه به یادش اومد و در کیفشو باز کرد و شروع کرد به گشتن. و در همون حین یکی دوبار هم به بچه ای که همچنان مشغول بازی با فشارسنج بود تشر زد و گفت: ... اینو ولش کن. پر از میکروبه. حالا که بهش دست میزنی مریض میشی میمیری! بچه هم هربار برای چندثانیه دست از سر فشارسنج برمیداشت و ظاهرا دوباره ترس از مرگ را فراموش میکرد و برمیگشت سراغ اسباب بازی جدیدش. "کاف" فشارسنج را با دو دست میگرفت و شروع میکرد به باد کردن اما چون "پیچ" کنار کاف باز بود باد از همونجا خالی میشد و تاثیری نداشت. خانمه بعد از چند دقیقه جستجوی بی سرانجام توی کیفش دستشو کرد توی جیب لباسش و بیرون آورد. بعد دستشو کرد توی یه جیب دیگه و با یک لبخند پر از رضایت دو بسته خالی قرص از اون بیرون کشید و اونها را گذاشت روی میز. بعد مرده گفت: آقای دکتر! من قرص فشار میخورم. میشه اینها را هم زیر همون نسخه بنویسی که دیگه ویزیت نگیرم؟! به خدا پول نداریم. بدبختیم. خانمه هم دوباره وارد بحث شد و گفت: به خدا بدبختیم بیچاره ایم پول نداریم اینها را هم بنویس. الهی بری مکه. الهی بری کربلا به حق قبر شش گوشه امام حسین الهی خدا خیرت بده .....

میخواستم کمکشون کنم اما نوشتن قرص فشار توی نسخه یه بچه پنج ساله عملا غیرممکن بود و اگر این کار را میکردم از فردا باید به اداره بیمه و ... جواب پس میدادم. پس گفتم: قرص فشارو که نمیشه توی نسخه بچه نوشت. گفتند: خب آخه پول نداریم ویزیت بگیریم. گفتم: ویزیت نمیخواد بگیرین. کد ملی تونو بلدین؟ مرده کد ملیشو گفت و زدم توی سامانه. بعد هم دوتا قرص فشارشو براش نوشتم که یکدفعه مرده گفت: بی زحمت اندازه پنج شش ماه بنویس تا دیگه نخواد هی بیائیم و ویزیت بگیریم! گفتم: بیشتر از سه ماه نمیشه نوشت. گفت: خب باشه همونو بنویس. وقتی داشتم مینوشتم مرده گفت: میگم حالا که داری مینویسی چندتا قرص سرماخوردگی و مسکّن و ... هم برام بنویس. بالاخره توی خونه لازم میشه هی نخوام بیام ویزیت بگیرم! دیگه کفرم دراومده بود اما میدونستم اگه چیزی بگم و درگیری درست بشه نهایتا من مقصّر میشم و هیچ حمایتی ازم نمیشه. پس درحالی که یه لبخند ملیح میزدم هر داروئی که میخواست نوشتم و امیدوار بودم که دیگه تموم شده باشه. گفتم: تشریف ببرین داروخونه داروهاتونو بگیرین. اول مَرده از مطب خارج شد. بعد خانمه درحالی که مرتبا جملاتی را تکرار میکرد که اولش از کلمه "الهی ..." استفاده شده بود. اما بچه ها همچنان مشغول بازی با اسباب بازی های روی میز بودند که یکدفعه خانمه سرشو کرد توی مطب و اسمشونو صدا زد و گفت: بیائین بیرون. این دکتره ها! بهتون سوزن میزنه! اما ظاهرا بچه ها باورشون نشد. اینجا بود که مَرده وارد عمل شد و برگشت توی مطب و بچه ها را با استفاده از قوه قهریه برد بیرون. یه نفس راحت کشیدم. بعد مشغول نوشتن آدرس بلاگ اسکای توی کامپیوتر شدم که صدای مَرده درست از دم در مطب بلند شد: الووووو ...... سلام. چطوری؟ خوبی؟ بچه ها خوبن؟ بابات خوبه؟ سلامت باشید. ما؟ نه خونه نیستیم. این بچه هه سرما خورده بود آوردیمش بیمارستان (!) حالا دکتره یه مشت دارو نوشته تا ببینیم چطور میشه. میگم اون قرصها که بابات میخورد برای تشنجش چی بود؟ چی؟ وال؟ دوباره بگو. وال ... پرات ... سدیم؟ باشه. حالا به این دکتره میگم ببینم مینویسه؟ بعد اومد تو و گفت شرمنده یه نوع قرص هست والپرات سدیم. میشه زیر همون نسخه خودم بنویسی؟ دوباره رفتم توی سامانه و قرص والپروات سدیم هم اضافه کردم. گفتم: چند میلی شو میخواستین؟ گفت: نمیدونم. حالا یکیشونو بنویس! گفتم: قرص تشنجو که نمیشه همین طوری نوشت. گفت: زنگ بزنم بپرسم؟ گفتم: بفرمائید. گوشیشو درآورد و شماره گرفت و شروع به صحبت کرد: الو سلام. خوبی؟ خوشی؟ میگم قرصهای بابات چند بودن؟ آره برو ازش بپرس ............................................................................................................................................................................................................... چی؟ پونصد؟ آقای دکتر این قرصه پونصد هم داره؟ میگه داره. باشه میگم بنویسه. خداحافظ..

یه لحظه اومدم بپرسم چندتا بنویسم که پشیمون شدم! یه جعبه براش نوشتم و گفتم: تشریف ببرین داروخونه. مَرده داشت از مطب میرفت بیرون که خانمش ظاهر شد و گفت: نوشت؟ شوهرش گفت: آره نوشت. زنه هم دوباره با همون جملات الهی .... الهی ...... حرفهاشو ادامه داد و بعد هم از مطب بیرون رفتند. یادم افتاد به پیام آقای "ر" توی گروه پزشکان خانواده ولایت که با افتخار نوشته بود از این به بعد اگه توی یه شیفت بیشتر از پنجاه تا مریض توی سامانه ثبت کنیم. از مریض پنجاه و یکم به بعد به اندازه نصف ویزیت به کارانه مون اضافه میشه. بعد یادم افتاد به کارانه ماه پیشم که حدود یک چهارم از کارانه دو ماه پیش کمتر بود و وقتی علتشو ازش پرسیدم گفت: مالیات ها زیاد شدن. بعد نگاهم به قبض این مریض (های) آخری افتاد و اون عبارت ویزیت: 90900 ریال که روش نوشته شده بود. بعد دوباره رفتم تا بلاگ اسکای را باز کنم که مرده داروهاشونو آورد تا داروهای هر مریض را براشون جدا کنم ......

پ.ن1. اول میخواستم این ماجرا را به عنوان یک بخش از یکی از پست های خاطرات بنویسم . میشد اما خیلی برای اون مدل پست ها طولانی می شد. نهایتا تصمیم گرفتم به صورت یه پست مجزا بنویسمش. ببخشید اگه به نظرتون جالب نیست.

پ.ن2. نمیدونین چقدر ذوق کردم وقتی خانم "ر" بهم زنگ زد و گفت: فقط میخواستم احوالتونو بپرسم. چند دقیقه ای با هم حرف زدیم و کلی حالم خوب شد. راستی از وامی که ضامن همدیگه شدیم فقط سه قسط باقی مونده.

پ.ن3. عماد از جلو اتاق عسل رد میشه که میبینم میزنه زیر خنده. میگم: چیه؟ میگه: عسل زنگ زده به دوستش. داره بهش میگه: میدونی ما دوتا چقدر بدبختیم؟ هردومون خاله نمیشیم اما عمه میشیم!

پ.ن4. اسم این پست را اول گذاشتم "پنج مریض با یک بلیت"! اما بعد دیدم داستانو اسپویل میکنه!