معر جدید!

سلام

چند ماه پیش بود که نمیدونم چرا به سرم زد وقتی بعضی از همکاران مطلبی را توی گروه پزشکان شبکه مینویسند در اون مورد یکی دو بیت از همون "معر"هایی که چندبار توی وبلاگ گذاشتم هم بنویسم. یک بار وقتی مامور بیمه با آقای "ر" (یکی از پرسنل شبکه که قبلا هم توی وبلاگ ازشون نوشتم)  اومدند توی درمونگاهی که من اون روز کار میکردم، یکدفعه آقای "ر" شروع کرد به تعریف از من و  وسط حرفهاش گفت: آقای دکتر شعر هم میگن! جناب مامور بیمه هم گفتند: میتونی چند بیت درمورد مشکلات بیمه ها و نسخه نوشتن توی سامانه ها هم بگی؟ گفتم: نمیدونم. تا ببینم چی میشه. گفت: اگه گفتی برام بفرست.

دوهفته گذشت و من حتی یک بیت هم به ذهنم نرسید. اما یک روز یکدفعه شروع کردم به نوشتن و نوشتم و نوشتم و نوشتم و .... و وقتی تموم شد دیدم حدود صد بیت شده!! اونو هم برای آقای "ر" فرستادم و هم مامور بیمه که هردوشون کلی تشویق کردند و بعد گفتند: حالا یه بار سر فرصت میخونیمش و دیگه خبری نشد .

چند هفته بعد که مامور بیمه را دیدم گفت: شعرتو میخوام بفرستم تهران برای اداره کل بیمه اجازه هست؟ گفتم: خواهش میکنم. و بعد دوباره خبری نشد!

حالا که چندماه گذشته و هم آقای "ر" و هم جناب مامور بیمه با افراد دیگه ای جایگزین شدن تصادفا توی گوشی این "معر" را پیدا کردم و گفتم حالا که چیزی ندارم بنویسم حداقل این معر را بگذارم توی وبلاگ. ببخشید که باعث میشه حوصله تون سربره!

پست اقتصادی

سلام

به نظر شما چرا چند ساعت بعد از این که من این معر را توی گروه شبکه گذاشتم حقوق فروردین ماه ما پرداخت شد؟!

دوش دیدم به خواب رویایی

رفته ام من به جای زیبایی 

ناگهان گشت بهر من واریز

مبلغی پول از فلان جایی

بعد از آن از برایم S آمد

ما سفر می‌رویم می آیی؟

گفتم آخر شما؟ بگفت سریع

هستم از بچه‌های بالایی

پولشان را سریع پس دادم

گفتم آخر چه کار بیجایی

آن قَدَر بهر ما حقوق دهند

که ندارم نیاز بر جایی

هر دو ماهی سفر رویم آن هم

جای عالی رَوَم نه هرجایی 

دفعه پیش جایتان خالی

رفته بودیم ما به هاوایی

پیش از آن هم ببود مقصد ما

ینگه دنیا یا اروپایی

آن قَدَر بهر ما بریزد پول

خجلیم از امور مالایی (!)

آن قَدَر پول در حسابم هست

که حسابم نداردش جایی

با دو پاداش و پول کارانه

خانه ای میکنیم بنّایی

بهر من و عیال وابسته

رایگان گشته است هرجایی

بهر درمان سالک و MS

یا که درمان ایدز و نازایی

غرق گفتن بُدَم که یک ضربه

آمدش بر سَرَم ز دمپایی

بعد از آن ضربه هم صدای عیال

ناگهانی بیامد از جایی

گوئیا باز خواب میبینی

بس که در خواب ژاژ میخایی

پ.ن۱. فکر نمی‌کنم خانم نسرین و خانم مهربانو نیازی به معرفی داشته باشند و حتما میدونین که این دو عزیز از سالها پیش با همکاری دوستانشون به دنبال جمع آوری کمک برای بعضی از افرادی هستند که در زندگی دچار مشکلات ناخواسته اقتصادی شدن و به هر دلیلی قادر به برطرف کردن نیازهای اولیه زندگی شون نیستند.

چنین اتفاقاتی ممکنه برای هرکدوم از ما هم رخ بده و بعید نیست یک روز ما هم به کمک دیگران نیاز پیدا کنیم. پس چه خوبه حالا که توانایی شو داریم ما هم دست یاری به سمت این دوستان دراز کنیم و تا هرجایی که برامون امکان داره در این کار خیر سهیم باشیم. از چند روز پیش این دوستان کار جدیدی را شروع کردن که با مراجعه به وبلاگشون بیشتر در جریان کار قرار میگیرین.

پ.ن۲. دوست گرامی و قدیمی سرکار خانم دکتر نفیس. گرچه مدتهاست پست جدیدی توی وبلاگتون نگذاشتین و از ما هم یادی نمی کنین اما ما همچنان جویای احوالتون هستیم. مادر شدنتونو از صمیم قلب بهتون تبریک میگم و برای شما و خانواده تون آرزوی سلامتی و موفقیت دارم. 

پ.ن۳. عسل درحال گذروندن امتحانات پایان سال تحصیلیه. از فروردین ماه که به صورت حضوری رفت مدرسه می‌دیدیم وقتی برمیگرده ناراحته ولی علتشو بهمون نمی‌گفت. تا این که یک روز به آنی گفته بود: من که این همه دارم درس میخونم پس چرا معلممون هر روز داره میگه شما بدترین کلاسی هستین که من تا به حال داشتم؟ آنی یک پیام به معلمشون داد و خوشبختانه دیگه اون حالت تکرار نشد.

من هم بلدم (۴)

سلام

دوستانی که از قدیم در این وبلاگ درخدمتشون بودیم (و متاسفانه بیشترشون دیگه اینجا نیستند) حتما یادشون هست که گه گاه کلمات موزونی اینجا مینوشتم که خودم هم میدونستم در حدی نیستن که بهشون بگم شعر و خودم بهشون میگفتم معر!

چند سال پیش و در روز به دنیا اومدن عسل بود که ناخودآگاه یه بیت معر به ذهنم اومد و دوباره چشمه اش خشک شد که خشک شد!

چند روز پیش و هنگامی که داشتیم مقدمات تولد عسلو فراهم میکردیم، توی مرتب کردن وسیله ها یکدفعه به کاغذی برخوردم که اون یه بیتو روش نوشته بودم و در کمال تعجب خودم و در کمتر از یک ساعت بقیه این معر هم بیت به بیت توی ذهنم اومد.

میدونم که از نظر ادبی خیلی مشکل داره و اگه بخواین جدی جدی نقدش کنین مایه آبروریزیه (بخصوص توسط دوستانی مثل اون دانشجوی دکترای ادبیات که نمیدونم چرا مدتیه خبری ازشون نیست) اما به هرحال این شما و این هم معر آخر من!

ای که محبوب جهانی و جهانی به تو مایل

ای ببرده دل عالم تو بدین شکل و شمایل 

تا تو هستی همه عالم بشود خوب ولیکن

بی تو گردد همه کس دشمن و دنیا همه هایل 

گر که ابلیس ببیند رخ زیبای تو بی شک

بکند سجده و پرهیز نماید ز رذائل 

ای ز توصیف صفات تو زبانم شده قاصر

ای که مجموع کمالاتی و مجموع فضائل

بی گمان یوسف اگر روی تو بیند شود عاشق

ببرد دست و نشیند سر کوی تو چو سائل

خالق عشق گرفته چو کمان آن خم ابروت 

تیر مژگانت چو ترکش به میان کرده حمایل

تا ابد شاد بمانی عسل ای حاصل عمرم

ای که محبوب جهانی و جهانی به تو مایل

پ.ن:حالا ما میگیم خوبه شما هم بگین خوبه!

من هم بلدم (۳)

پیش نوشت: 

چند روز پیش بود که احساس کردم دوز شعر (ببخشید معر!) این وبلاگ خیلی اومده پائین و تصمیم گرفتم یه معر دیگه بگم که یکدفعه به ذهنم رسید اگه میشد اسم دوستان خوب مجازیو توی یه معر بگم باحال میشه٬ پس دست به کار شدم. 

و اما چند نکته: 

۱. بعضی از اسامیو هرکار کردم توی این معر جا نشد که نشد مثل ایشون و ایشون و ایشون و ایشون و ایشون و ایشون   و ایشون و ایشون و ایشون و ایشون  و ایشون و ایشون شرمنده! 

۲. بعضی ابیات چون میخواستم هرطور شده اسم یکی از لینکهارو توش بگنجونم دچار مشکلات جدی وزنی شد. همین جا از همه کسانی که واقعا شعر میگن معذرت میخوام که پا توی کفششون کردم. 

۳. یکی دوتا از این دوستان جزء لینکهای کنار وبلاگم نیستند ولی میخونمشون. 

۴. روی کلمه «آرش» لینک نگذاشتم چون دوتا دوست مجازی با این اسم دارم٬ یکی ایشون و یکی هم ایشون! 

گر چو عذرا کنی تو در همه عمر               خویش را حفظ ز تردامانی 

یا چو درّی نفیس عالم را                        بکنی کور از درخشانی 

یا چو آرش که با تمام وجود                     تیر را همچو جان بپرّانی  

لژیونلا شوی و در عالم                           بکشی خلق را به آسانی 

بنشینی متین و صم بکم                        بکنی کار خود تو پنهانی 

چون شهاب از سما فرو افتی                  به میان گیاه و ریحانی 

یا چو آذر که در جهان گردی                     جمله را خشک و تر بسوزانی 

همچو بابک شوی قوی و بزرگ                یا که در این دیار ایرمانی 

یا چو ژیلا میان بیماران                          مرهم درد و رنج آنانی 

آنچنان که همه شده حیران                    آدمی تو یا که پریانی؟ 

یا چو دلژین و مدهنی دائم                     صبح تا شب به فکر دندانی 

همچو باران کنی همه سیراب                کیوی و پرتقال رویانی 

خود نمائی رها ز مکر و حیل                 نکنی هیچ فکر و ژوژمانی 

یا که باشی مثال آن آتیش                   پاره و عالمی بسوزانی 

یا کنی سعی همچو یک عاقد                مردمان را به هم برسانی 

صبح تا شب شوی خیالاتی                 نکنی خود به فکر زندانی 

یا چو من که گمان برم لابد                  شعر گفتن بود به آسانی 

شعر گفتم چنان که سعدی گفت          ببرد رونق مسلمانی! 

عاشقم من بر آنکه حافظ گفت            آنچنان که تو نیز میدانی 

او که هم مو و هم میان دارد               هم که دارد در آن میان آنی! 

پی نوشت: باز هم شرمنده!

من هم بلدم (۲)

پیش نوشت: 

سلام 

دفعه پیش وقتی جوگیر شدم و یکی از شعرهامو گذاشتم توی وبلاگ اصلا فکر نمیکردم اینطور مورد توجه شما دوستان گرامی قرار بگیره اما لطفی که شما به من داشتین واقعا فراتر از حد انتظار من بود. 

داشتم موضوعو فراموش میکردم که با دیدن پست جدید یکی دوتا از دوستان وسوسه شدم که یکبار دیگه اینکارو امتحان کنم. 

این بار منتظر بیرحمانه ترین نقدهای شما هستم و قول میدم ناراحت نشم: 

روزی از روزها یکی لک لک                                        خانه ای ساخت روی انباری 

تخم بگذاشت بعد از آن روزی                                      تا که مادر شود عجب کاری! 

چون که جوجه زتخم خارج شد                                    بهر مادر نماند بیکاری 

دائما بهر جوجه می آورد                                             لقمه ای تا که سیر شد باری 

لک لک ما به جوجه اش میداد                                      لاجرم گر که داشت افساری! 

تا که یک روز چون که این لک لک                                 بال گسترد سوی انباری 

دید جوجه زبام کرده سقوط                                         وقت پرسه زروی بیکاری 

چهره پر درد و بال بشکسته                                         سوی مادر دوید با زاری 

لک لک او را گرفت در آغوش                                        کرد آرام و داد دلداری 

وقت هجرت رسیده بود اما                                           ماند لک لک زروی ناچاری 

شد زمستان٬ نبد ز بارش برف                                    زگیاه و حَیَوان آثاری 

جوجه لک لک گرسنه بود اما                                       هیچ قُوتی نبد پدیداری 

لک لک از رنج جوجه اش پر درد                                    بنگر بود در چه افکاری 

عاقبت بهر جوجه اش برکند                                          بخشی از گوشتش به منقاری 

داد آنرا به خورد جوجه خود                                          تا نگردد دچار بیماری 

جوجه لک لک به گوشت عادت کرد                                خورد آنرا به خواب و بیداری 

جوجه کم کم بزرگ گشت ولی                                      مادرش غرق زخم و بیماری 

چون به پایان رسید فصل شتا                                       جان مادر نکرده بد یاری 

لک لک افتاد بر زمین و یکی                                         قطعه از گوشتش به منقاری 

جوجه گفتا خدای من آخر                                            تو شنیدی دعای من آری 

کُشتی این مادر و شدم راحت                                     عاقبت زین غذای تکراری ......... 

پی نوشتها در ادامه مطلب

پ.ن۱:میخواستم امشب آپ کنم٬ اون هم خیلی زودتر٬ اما تازه از مجلس «بله برون» اخوی گرامی به خونه برگشته ایم. 

آره دیگه اقوام ما هم دارن زیاد میشن٬ گرچه من هنوز معتقدم اخوی گرامی ما و عیال آینده اش هنوز وقت ازدواجشون نیست و دهن هردوشون بوی شیر (اون هم از نوع شیر خشکش!) میده. اما وقتی جوونهای این دوره دوپاشونو میکنند توی یک کفش چه میشه کرد؟ 

فقط امیدوارم دست کم بگذارند مدتی به عنوان نامزدی و عقد بگذره و قصد «ازدواج اورژانسی» رو نداشته باشند! 

آخه شما بگین یه پسر متولد ۱۳۶۷ وقت زن گرفتنشه؟ 

بازهم گلی به جمال اون یکی اخوی که از این شاه داماد بزرگتره اما گفته من خودم میدونم که حالا حالاها وقت زن گرفتنم نیست. 

پ.ن۲:اخیرا توی بعضی از وبلاگها یه بازی شروع شده که لینکهاشونو معرفی میکنند. 

صرفنظر از اینکه این دوستان چقدر به من و آنی لطف داشتن٬ ما رو هم به این بازی دعوت کرده اند. باید بگم با توجه به مشغله کاری و زندگی عیالواری و ضمنا با توجه به اینکه اگه همه وبلاگستان بخوان با هم این بازیو انجام بدن دیگه وبگردی به شدت بیمزه میشه اجازه بدین من یکی یکی دوستانو بنویسم و ذخیره کنم وقتی تموم شدند میگذارمشون توی وبلاگ تا یه مدتی هم از انجام این بازی توسط سایر دوستان گذشته باشه. 

پ.ن۳:یکی از دوستان خوب من در اینترنت یعنی سرکار خانم «یک دانشجوی پزشکی» که دارای فوق تخصص در رشته «گودرولوژی» (گوگل ریدر شناسی!) هستند با روشی که برای من توضیح دادند اما من درست حالیم نشد (!) به این نتیجه رسیده اند که وبلاگ من خواننده خاموش زیاد داره. 

خوب امیدوارم که اینطور باشه و امیدوارترم که این دوستان خاموش هرچه زودتر اول به حالت «استندبای» و بعد «روشن» دربیان. 

اما تا اون زمان به همه دوستان از هرکدوم از گروههای ذکر شده که هستند سلام عرض میکنم و امیدوارم که موفق باشند و پیگیر پستهای این بنده حقیر سراپا تقصیر 

تا بعد

خاطرات (از نظر خودم) جالب (۳۰) + پی نوشت

سلام:  

۱. دفترچه بیمه روستائی خانمه رو مهر کردم و گفتم: ببرینش پذیرش تا براتون مهر کنن. خانمه که رفت بیرون شوهرش پرسید: دکتر گفت: کجا ببریمش؟ گفت: قسمت پذیرائی! 

۲. به خانمه گفتم: دفترچه دارین؟ گفت: نیاوردمش روی برگه بنویس. وقتی نوشتم گفت: حالا اینو آزاد حساب میکنن؟ گفتم: بله گفت: چرا؟! 

۳. خانمه دخترشو با چشم قرمزرنگ آورده بود و میگفت: یه سنگ خورده به چشمش قرمز شده٬ فکر کنم سنگش خاک داشته! 

۴. خانمه با پرونده فشار خونش اومد تو و گفت: قرصهام تموم شده بنویس. گفتم: از کدوم قرصها میخوردین؟ گفت: چه میدونم همون که توی پرونده ام فرمایش کرده! 

۵. به خانمه که با معده درد متناوب اومده بود گفتم: تجربه کردین که با خوردن یه غذای خاص معده تون درد بگیره؟ گفت: آره هروقت انگور میخورم. گفتم: خوب نخورین. گفت: واا دکتر! آخه میشه انگور نخورد؟! 

۶. خانمه با شکایت معده درد اومده بود اما توی شرح حال به درد عضلانی شک کردم. گفتم: وقتی کیفتونو بلند میکنین دردش بیشتر میشه؟ گفت: مگه من با معده ام کیفو بلند میکنم؟! 

۷. یه پیرزن با درد سینه اومد که ازش نوار گرفتیم و دیدم مشکل قلبی داره. به راننده آمبولانس گفتم: ببرش بیمارستان که گفت: نمیبرم این همراه نداره اگه توی راه مرد چطور ثابت کنم که من نکشتمش؟! گفتم: اگه اینجا بمونه و بمیره که برات بدتر میشه! راننده گفت: باشه بیاد تا ببرمش٬ حالا هرچقدر دنبال مریض میگردیم نیستش! آخرش مسئول پذیرش صدام کرد و گفت: دنبال مریضه میگردی؟ پولش کم بود فرستادمش از خونه پول بیاره!! 

۸. برای خانمه نسخه نوشتم که دفترچه شوهرشو داد و گفت: شوهرم هم سرما خورده میشه براش نسخه بنویسین؟ گفتم: خودشون کجان؟ گفت: تا دم در با من اومد اما فرار کرد گفت میترسم برام آمپول بنویسه (توضیح: سال تولد ایشون ۱۳۵۲ بود!) 

۹. برای خانمه آزمایش نوشتم که گفت: ببخشین جوابشو پزشک عمومی هم میتونه بخونه یا باید حتما بیاریم پیش شما؟ 

۱۰. خانمه جواب آزمایش HCGش رو آورده بود که ۴۷۳۰ بود و پرسید: مثبته؟ گفتم: بله. حدود ده بار پرسید: تو رو به خدا مثبته؟!  گفتم: بله! گفت: اگه راست گفته باشین یه شیرینی بزرگ پیش من دارین!! (توضیح: این آزمایش در مقدارهای بالاتر از ۲۵-۲۰ مثبت محسوب میشه) البته شاید حق داشت چون بعد از ۱۵ سال حامله شده بود. 

۱۱. خانمه میگفت: هر شب با درد مچ پاهام از خواب بیدار میشم. چندبار پاهامو میکوبم روی زمین که دردش میاد تا زانوهام و کمتر میشه! 

۱۲. خانمه دفترچه بچه شو آورده بود و میگفت: توی مهدکودک گفتند براش آزمایش انگل بنویسین٬ نوشتم. گفت: میشه یه آزمایش ادرار هم بنویسین؟ فکر کنم عفونت ادرار داشته باشه. گفتم: باشه مینویسم. گفت: اونوقت اونجا ایراد نمیگیرن که نگفتن و شما نوشتین؟! 

۱۳. مرده با گلودرد اومده بود و میگفت: من اونقدر سرماخوردگی هام شدید میشه که (درحال اشاره کردن به لوزه هاش) این «آلرژی هام» به هم میچسبن! 

۱۴. برای مرده نسخه نوشتم که گفت: من یه دختر دارم که همیشه مریضه فردا میارمش شکافش بده (ترجمه: چک آپ)! 

۱۵. خانمه میگفت: من الان یک ساله که آمپول ضد بارداری میزنم و حالا سینه هام ترشح داره ممکنه از عوارض اون آمپولها باشه؟ گفتم: دقیقا از کی سینه هاتون ترشح داره؟ گفت: از شش ماه قبل از زدن اولین آمپول! 

۱۶. پیرزنه با سردرد اومده بود که دیدم فشارش بالاست. براش آمپول لازیکس نوشتم. فرداش بهیارمون اومد و گفت: این خانم فشارش خوبه اما اومده آمپول لازیکس بزنه. گفتم: دیگه لازم نیست بزنین آمپوله مال فشارتون بود. گفت: چرا همون دیشب نگفتی حتما باید الان بزنیش؟ خدا زیادت کنه! 

۱۷. مرده میگفت: خیلی وقته که کمرم درد میکنه رفتم دکتر متخصص که گفت یکی از مهره های L5ت چسبندگی داره! 

۱۸. امروز صبح یه پیرمرد ۸۱ ساله رو با احتباس ادراری آوردند. رفتم از بهیار مرکز پرسیدم: اینجا سوند هم میگذارین؟ گفت: بله و خودش اومد و به همراهان مریضه گفت: بیارینش توی اون اتاق تا براش سوند بگذارم. یکدفعه همراهان٬ مریضو برداشتند و از درمانگاه رفتند بیرون. دم در هم یکیشون برگشت و گفت: دکتر که از بهیار سوال بپرسه آخه چه دکتریه؟! 

پی نوشتها در ادامه مطلب (ببخشین این پست طولانی شد به دلیل نداشتن چندروزه مودم. الان هم چند ساعت کار میکنه و قطع میشه فعلا یه مودم از یه نفر امانت گرفتم!)

من هم بلدم

سلام 

قصد داشتم ادامه خاطراتمو بنویسم اما وقتی دیدم آنی داره با شعرش قدرت نمائی میکنه میخواستم بگم که من هم بلدم! 

بود   بلبل    عاشق   زار  گلی                               صبح تا شب محو روی سنبلی 

دست شسته از همه یار و دیار                              نزد گل بُد از سحر تا  شام  تار 

مور میزد طعنه اش کای بی خرد                            عاقبت روزی زمستان می رسد 

جهد کن روزی خود انبار کن                                   اندک اندک دانه ات  بسیار  کن 

هیچ ننیوشید بلبل گفتِ اوی                                  دائما او پیش گل بنهاده روی 

نغمه ای میخواند گاهی بهر گل                               چون یکی افتاده در دریای مُل 

مست گل بُد بلبل و مدهوش بود                             با دگر نامحرمان خاموش بود 

مور در جهد غذای خویش بود                                   بلبل اندر کار قلب ریش بود 

مور دائم در پی گشت و گذار                                  بلبل افسرده گل را در کنار 

چون زمستان شد هوا گردید سرد                           برگ گل از سوز و سرما گشت زرد 

هر چه سنبل بیشتر پژمرده شد                             آن هَزارش بیشتر افسرده شد  

حال گل گردید کم کم بس نزار                                 پیش چشم عندلیب بی قرار 

چون که گل از شاخه خود شد جدا                          ناله بلبل رسیدش تا خدا 

خویش را بر خاک سرد افکند زود                             چون خدنگی کز کمان افتاده بود 

تا که آن سنبل نیفتد بر زمین                                 بین چه کرد آن عاشق زار و حزین 

با دو چنگال ضعیف و ناتوان                                    سنبلش بگرفت او در آسمان 

تا نیفتد گُل به روی خاک و سنگ                            پر زِگِل کرد آن پر و بال قشنگ 

مور گفت با طعنه آخر چند بار                                 گفتمت تا دست از عشقت بدار 

خود نمودی بهر این سنبل فدا                                 هیچ داری عقل از بهر خدا 

می نمودی گر دو صد دانه تو جمع                            می نَبُد لازم که برسوزی چو شمع

 حال دیگر نوبت جشن من است                              میبرم تو پیش یاران مست مست 

هر کسی غافل ز قوت جان شود                              عاقبت او طعمه موران شود 

داد پاسخ بلبلش کای بی خرد                                درد عشقش جان من را می درد 

چون که گل مُرد و ز پیشم دور شد                           جان من هم لاجرم ناسور شد 

خواهشم این است بعد از جشنتان                          بعد از آن که ماند از من استخوان 

استخوانها جملگی جمع آورید                                  نزد سنبل نزد سنبل آورید 

هر دوی ما را به خاک اندر کنید                                 چند لحظه را به یادم سر کنید 

این بگفت و قلب او پر درد شد                                   کرد آهی بعد از آن او سرد شد 

لطفا سری هم به ادامه مطلب بزنید