روزی که «سپید» آمد + اینترنی روانپزشکی

پیش نوشت: 

سلام 

این سومین باره که دارم این مطلبو مینویسم چون دو بار نوشتم و پرید اما من طبق معمول از رو نمیرم و باز دارم مینویسم! 

طبق مذاکرات تلفنی که با خانم «خ» داشتم هفته پیش ده شماره اخیر نشریه پزشکی «سپید» به دستم رسید تا من بتونم با سبک نوشته های طنز موجود در این نشریه آشنا بشم. 

این کار هرچه باشه دست کم دو فایده برای من داشت: 

۱.فهمیدم که با یک تلفن میتونم اشتراک رایگان یک هفته در میان این نشریه را به دست بیارم و این کار رو هم کردم. 

۲.اسم واقعی بعضی از دوستانو که قبلا مطالبشونو توی وبلاگشون میخوندم فهمیدم. 

البته خودمونیم سبک نوشته های موجود در این نشریه تا حدودی با نوشته های این وبلاگ فرق میکرد اما خوب اشکال نداره خوانندگان سپید کمی هم مطالب سطح بالا بخونند!! 

امروز هم با خانم «خ» تماس تلفنی داشتیم و ایشون موضوعاتی که قراره در دو شماره آینده این نشریه بررسی بشه اعلام کردند و قرار شد اگه در این موارد موضوعی داشتم براشون بفرستم. 

الان فعلا داریم با آنی تبادل نظر میکنیم٬ اون معتقده که من هم باید با اسم واقعی خودم مطلب بنویسم و من مخالفم٬ البته شاید هم سر یک موضع حدوسط (استفاده از یک اسم خیالی) به توافق برسیم (خلاصه که فکر نکنین اگه مطلب منو دیدین فوری اسممو هم میفهمین)! 

قرار شد فردا هم خانم «خ» تشریف بیارن توی وبلاگ و ببینند هیچکدوم از مطالب توی وبلاگ به دردشون میخوره یا نه؟ 

من خودم شخصا شماره ۴ این مطلبو بهشون پیشنهاد میکنم و البته اگه وقت شد در چند روز آینده اونو مفصلتر براشون ایمیل میکنم. 

میگم حالا که قراره فردا بیان توی وبلاگ ..... عجب نشریه خوبیه این سپیدهاااااااااا .......... وای خدا چه نشریه نازی ......!!! 

آدم میخواد مثل ه...ل...و بخوردش! (من و پاچه خواری؟؟ عمرااا!!) 

و اما ..... 

مهرماه ۱۳۷۸ بود که رفتیم اینترنی بخش روانپزشکی. 

من بودم و (اگه درست یادم مونده باشه چون مطمئن نیستم) «محمدرضا» (که الان رزیدنت داخلیه) و «شهناز» (که الان خودش متخصص روانپزشکیه). 

سه نفری تختهای بخش مردان و زنانو تقسیم کردیم و دو سه روزی صبحها از تختهای خودمون شرح حال میگرفتیم که روز چهارم با یک مرد جوون و اتو کشیده توی بخش برخورد کردیم و فهمیدیم که ایشون آقای دکتر «ت» و پزشک عمومی هستند و قراره در افتتاح طرح بهداشت روان در شبکه ولایت مشارکت کنند به این صورت که دو ماه مثل یک اینترن (و البته بدون شیفت شب) در بخش روانپزشکی حضور داشته باشند و بعد بشوند رابط پزشکان شاغل در شبکه بهداشت و درمان  با روانپزشکان. 

مجبور بودیم دوباره تختها را تقسیم کنیم اما چون آقای دکتر «ت» فرمودند از مریضهای روانپزشکی مرد میترسند (!!!) اون و شهناز بخش زنانو تقسیم کردند و من و محمدرضا هم بخش مردانو. 

توی این بخش ما خودمون حق بستری کردن مریضو نداشتیم. مگر اینکه قبلا با آنکال تماس بگیریم و اجازه بگیریم! 

و اما چند خاطره از این بخش: 

۱.در یکی از اون روزهای اول (که ما هنوز به بخش زنان هم میرفتیم) از یه پیرزن شرح حال میگرفتم که میگفت: من که دوبار ازدواج نکردم که! فقط یک بار شوهر کردم. اون یک بار هم دوتا پسر داشتم و سه تا دختر. اما حالا مدتیه که یه زن و شوهر اومدن توی خونه ما و میگن ما هم پسر و عروست هستیم! هروقت هم که خواستم داد و فریاد کنم و از خونه ام بیرونشون کنم بقیه بچه هام میگن: طوری نیست مامان! ما اینجا آبرو داریم نمیخواد سر و صدا کنی. 

چون واقعا کنجکاو شده بودم از پسرش پرسیدم و او هم گفت: نمیدونم چرا مدتیه مادرمون برادر بزرگمونو دیگه به عنوان پسرش به رسمیت نمیشناسه! 

۲.مریضی بود توی بخش مردان که مدتها بود میگفت پهلوش درد میکنه. ما هم هر روز سر راند به اساتید میگفتیم و ایشون هم هر روز مشاوره ارولوژی مینوشتند و بعد که با آنکال ارولوژی تماس میگرفتیم میفرمودند: الان میام شما کدوم بخشین؟ میگفتیم: روانپزشکی! و ایشون هم میفرمودند: خب اگه وقت کردم میام! 

بالاخره یه روز که تماس گرفتم٬ اونقدر اصرار کردم تا آنکال ارولوژی رضایت داد بیاد توی بخش روانپزشکی. مریضو دید و گفت: این که احتمالا الکی میگه اما حالا یه سونوگرافی هم براش مینویسم. 

بردیمش سونو و توی اون ...... یک سنگ کلیه شاخ گوزنی درست و حسابی پیدا شد که درنهایت مریضو فرستادیم اتاق عمل. 

خیلی دلم برای اون مریض سوخت. 

۳.من شب اول و آخر مهر ۱۳۷۸ شیفت بودم و یه دخترو هر دو شب بستری کردم! 

یه دختر جوون بود با سابقه فرارهای نصف شبها از خونه و پناه بردن به خونه های مردم اون هم بدون دلیل! دیگه نمیدونم عاقبتش چی شد. 

بقیه اش توی ادامه مطلب

۴.یک شب که شیفت بودم یه دختر ۱۵ ساله به نام «رضوان» را با علائم conversion (حمله عصبی که معمولا منجر به بیهوشی و ... میشه) آوردند. بعد از این که درمان شد والدینش گفتند الان شب سوم پشت سر همه که همینطور میشه. 

حدس زدم که باید اتفاقی افتاده باشه. به آنکال اون شب (آقای دکتر «گ») زنگ زدم و با اجازه ایشون بستریش کردم. 

اما توی بخش هم هرچه کردیم و هرچه روانشناس بخش (خانم «ش») باهاش صحبت کرد نفهمیدیم مشکلش چیه؟ 

وقتی بالاخره تصمیم گرفتند مرخصش کنند رفته بودم توی بخش برای راند. 

«رضوان» صدام کرد. رفتم پیشش. کاملا مشخص بود که میخواد چیزی بهم بگه .... گفتم: چیه؟ چیزی میخوای بگی؟ 

یه نگاهی کرد توی چشمام و بعد گفت: میدونی آقای دکتر؟ ......... تو مهربونترین دکتری هستی که من تا حالا دیدم! گفتم: برو که دیگه نمیخوام این طرفها پیدات بشه! 

هیچوقت نفهمیدم که «رضوان» واقعا برای گفتن همین جمله صدام کرده بود؟ 

5.یکی دیگه از مریضهای بخش روانپزشکی که من بستریش کردم، یه مرد عقب افتاده به اسم «صابر» بود که با یک وضع بهداشتی افتضاح و با کاهش سطح هوشیاری آوردندش. 

باور کنید چندین شپش توی سرش رژه میرفتند!! 

بستری شد و دو هفته ای توی بخش موند تا خوب شد (یادم نیست علت کاهش سطح هوشیاریش چی بود؟) جالب اینکه چند ماه بعد توی اینترنی تکراری عفونی من باز هم  بستریش کردم اما این بار دیگه جون سالم به در نبرد!! 

پی نوشت1: چند ماه بعد که برای انجام کاری اداری رفتم به ستاد دانشگاه علوم پزشکی در کمال تعجب  آقای دکتر «ت» رو توی یک اتاق و پشت میز دیدم و وقتی پرس و جو کردم فهمیدم که نسبت فامیلی ایشون با یکی از مسئولان دانشگاه باعث شده تا بقیه مدت خدمت سربازیشونو به جای سر و کله زدن با بیماران روانپزشکی پشت میز نشین بشوند!

پ.ن2: ظاهرا باید یه وبلاگ دیگه با اسم «ماجراهای من و عماد» افتتاح کنم! چون هر هفته داره یه شیرین کاری دیگه میکنه! 

چند شب پیش میخواستم برم خرید که «عماد» هم باهام اومد. دم یک مغازه توی یکی از پهن ترین و شلوغترین خیابانهای ولایت ایستادیم و رفتم توی مغازه اما چیزی که میخواستم نداشت و گفت اون طرف خیابون هست. هر کار کردم «عماد» باهام نیومد و نشست توی ماشین. 

من هم بعد از کلی سفارشات لازم از خیابون رد شدم. جنسو خریدم و داشتم از مغازه میومدم بیرون که «عماد» جلوم ظاهر شد! 

گفتم: تو اینجا چکار میکنی؟؟؟؟؟ چطور از این خیابون رد شدی؟! 

گفت: حوصله ام توی ماشین سر رفت خواستم بیام پیشت اما نتونستم از خیابون رد بشم. 

یه دفعه یه «آقائی» اومد و دستمو گرفت و از خیابون ردم کرد!! 

توی راه برگشت به خونه فقط داشتم فکر میکردم که اگه (خدای نکرده) اتفاقی برای «عماد» می افتاد، میتونستم خودمو ببخشم؟ 

وقتی هم رسیدم خونه، «آنی» فورا پرسید: چی شده؟ چرا قیافه ات اینطوریه؟ 

من خیلی آدم مذهبی نیستم اما این «آقا» کی بوده رو هم خدا میدونه. 

خوب این هم از این پست،ببینم تا چند روز دیگه خاطرات جالب من از مریضها در روزهای اخیر به اندازه یک پست میشه یا باید بقیه خاطراتمو بنویسم؟