پست درخواستی!

پیش نویس: 

۱.سلام 

در چند روز اخیر٬ هر وقت که اول «عماد» و بعد «آنی» دست از سر کامپیوتر برمی دارند و نوبت به من میرسه٬ در حال نوشتن و ذخیره اسامی لینکهای وبلاگم هستم اما اگه بخوام با همین سرعت ادامه بدم کارم چند روز دیگه طول میکشه. برای همین تصمیم گرفتم تا آماده شدن اون پست با یه مطلب دیگه آپ کنم. 

پستی که درواقع یه پست درخواستیه و با روال معمول این وبلاگ همخونی چندانی نداره. 

۲.دیشب که داشتم درباره یکی از لینکهای وبلاگم (چرندیات یک دانشجوی اقتصادی) مینوشتم برای تقلب وبلاگ ایشونو باز کردم و در کمال تعجب دیدم که ایشون هم درباره من نوشته اند. مطلب واقعا جالبی بود و لذت بردم. قول میدم دیگه زیاد به حاشیه ها توجه نکنم! (از عوارض زیاد تماشا کردن برنامه ۹۰!) نوشته بودند که گاهی از من به عنوان برادر بزرگتر کمک میگیرند که هر چقدر فکر کردم حتی یک موردش یادم نیومد! 

فقط چون این پست درباره من بود کاش این قدر غلط املائی نداشت (شرمنده آقا سید!) 

و اما اصل مطلب: 

دو سه شب پیش خانواده «آنی» مهمان خونه ما بودند و  آخر شب من با ماشین اونها رو رسوندم به خونه شون. آنی یه برادر بزرگتر داره که با پدر و مادرش زندگی میکنه. وقتی رسیدیم سر کوچه شون برادر آنی یکدفعه بدون مقدمه پرسید: نظرت درباره پول زیرمیزی که بعضی پزشکها میگیرن چیه؟ گفتم: خدائیش در مورد بعضی از پزشکها حقشونه. گفت: چرا؟ یعنی اونقدر پول درنمیارن که خرج زندگیشونو دربیارن یا اونقدر پول درنمیارن که زندگی که حقشونه داشته باشن؟ گفتم: دومیش! 

گفت: آخه توی این مملکت ما کی به حقش میرسه که اونها برسن؟ موندم که چی بگم! 

گفت: من مدتیه که وبلاگتو میخونم (نمیدونستم!) هر چقدر هم توی مطالبت دنبال یه مطلب حسابی (!)‌ مثل این گشتم پیدا نکردم حالا بیا و یه پست در این مورد بگذار. گفتم: چشم! 

توی این چند روز خیلی به این مسئله فکر کردم و چند نکته به ذهنم رسید: 

۱.همه پزشکها قادر به گرفتن زیر میزی نیستند و این مسئله محدود به رشته هائیه که به نوعی به اتاق عمل و یا دست کم نوعی کار عملی مربوط باشن. پس اکثریت قریب به اتفاق پزشکان عمومی و متخصصین برخی رشته ها (مثل اطفال و داخلی و ...) امکان گرفتن زیرمیزی را ندارند. 

۲.بعضی از بیماران میزان تبحر پزشک معالجشونو با میزان زیرمیزی که میگیره میسنجند. 

چند سال پیش بود که متوجه صحبتهای دو خانم تازه سزارین کرده شدم. اولی از دومی پرسید: زیرمیزی دکترت چقدر بود؟ 

دومی: صد هزار تومن. 

اولی: مال من دویست هزار تومن بود! و بعد چنان بادی به غبغب انداخت انگار که .... عملش کرده! 

پس شاید اگه یه پزشک بخواد از خیر زیرمیزی بگذره از طرف بیمارانش متهم به کم سوادی و یا ناشی بودن بشه و درنهایت او هم مجبور بشه همرنگ جماعت بشه. 

۳.با تصویب قانون و فرستادن بخشنامه به این راحتی نمیشه این مسئله رو از بین برد. چون کسی اعلام نمیکنه که من زیرمیزی گرفته ام و در صورت شکایت بیماران هم معمولا مدرکی وجود نداره. حتی اگه بخوان شکایت کنن پزشک میتونه خیلی راحت بگه: میخواستی نیائی پیش من! 

۴.زیرمیزی معمولا برای ورود به اتاق عمل و موارد مشابه گرفته میشه یعنی مواقعی که بیمار معمولا کلی پول خرج کرده و خیلی وقتها میگه: من که این همه پول داده ام. به جهنم این هم روش! از طرف دیگه معمولا توی اتاق عمل آدم نگران جون خودش یا یکی از عزیزانشه و لابد فکر میکنه اگه بخواد این پولو نده ممکنه پزشکش اونو یا عزیزشو خوب عمل نکنه پس به نوعی مجبوره که اون پولو جور کنه. 

۵.من نمیتونم بگم اگه دولت حقوق پزشکها رو زیاد کنه گرفتن زیرمیزی هم تموم میشه چون همیشه افرادی هستند که طمعکارند و میخوان به هر صورت پول دربیارن. اما مطمئنا پزشکی که با حقوق و درآمد قانونی یه زندگی راحت برای خودش به هم بزنه کمتر ممکنه بره سراغ زیرمیزی و .... 

۶.این جمله رو به سبک سخنان یه نفر مینویسم: حالا گیریم که پزشک به حق خودش نمیرسه٬ گناه اون آدمهای بدبختی که بیمار اون پزشک هستند چیه؟ مگه اونها مقصر کم بودن حقوق اون پزشک هستند؟ 

۷.من بلد نیستم زیاد جدی حرف بزنم بقیه شو شما کمک کنین و نظراتتونو بدین که خیال داداش آنی هم راحت بشه!! 

پی نوشت: 

۱.همین حالا یک ورژن جدید از «خاطرات (از نظر خودم) جالب» آماده است. 

اگه دیدم پست بازی داره زیاد طول میکشه اول اونو میگذارم توی وبلاگ. 

۲.حالا از فردا شروع نکنین هی برام موضوع بفرستین و پست درخواستی بخواین! 

فقط همین یه بار بود! 

۳.حالا بالاخره گرفتن زیرمیزی درسته یا نه؟! 

۴.هر بار باید بگم؟ 

من اینجا هم هستم!