مروری بر آخرین ماههای اینترنی

سلام 

هر چقدر فکر کردم دیدم آخرین بخشهای من توی دوره اینترنی اونقدر کشش نداره که بخوام برای هر ماهش یه پست جداگانه بنویسم پس همه رو با هم مینویسم. 

البته فکر نکنین این آخرین پست این وبلاگه٬ ما حالا حالاها در خدمت شما هستیم: 

۱.در بهمن ماه سال ۱۳۷۸ بود که رفتم اینترنی بخش نرولوژی (مغز و اعصاب). 

ما سه نفر بودیم و سه تا استاد (خانم دکتر «ج» و دوتا آقای دکتر «م»!) و قرار شد هر کدوممون هر ۱۰ روز از ماه در خدمت یکی از اساتید باشیم. در مجموع بخش اعصاب یکی از بخشهای آروم و لذت بخش بیمارستان بود. اکثر بیماران پیرمردها یا پیرزنهائی بودند که یک طرف بدنشون به دلیل سکته مغزی حرکت نمیکرد و در نهایت یا همونجا میمُردن یا به خانواده شون میگفتن: این دیگه بهتر از این نمیشه ببرینشون خونه! 

اُردرها (دستورات داروئی) ما هم توی پرونده شون همیشه تکراری بود: 

کنترل علائم حیاتی-سی تی اسکن مغز-آنتی اسید-دگزامتازون-ویزیت آنکال محترم-...و بعد از برگشتن از سی تی هپارین! 

ضمن اینکه از حق نباید گذشت که پرستارهای خوب و مهربونی هم داشت (فکر بد نکنین منحرفا دهه!!). 

در مجموع من اون بخشو بعد از بخش قلب در رتبه دوم قرار دادم (به خود پرستارها هم گفتم)! 

اما اتفاق جالب این بخش در همون روز اول رخ داد: 

روز اول بخش اعصاب زود رفتم توی بخش تا شرح حال مریضهای روی تختهامو بگیرم. همون موقع پرستارها هم داشتند مریضهای بخشو به شیفت صبح تحویل میدادند به این صورت که یکی یکی میومدند بالای سرشون و برای شیفت جدید توضیح میدادن که این مریض چشه؟ چه داروهائی گرفته؟ مثلا امروز باید بره سی تی و .... 

من هم همون موقع داشتم توی یکی از پرونده های همون اتاق نُت میگذاشتم. وقتی مهر زدم پای نوشته ام یکدفعه دیدم یکی از پرستارها نگاه عجیبی بهم انداخت ..... 

استاد اومد و با او هم بیماران رو دیدیم و بعد گفت: میتونی بری. 

داشتم از بخش میرفتم بیرون که دیدم همون پرستاره صدام کرد. گفتم: بفرمائین. گفت: میشه یه لحظه وقتتونو بگیرم؟ رفتم پیشش. پرستاره یه نگاهی بهم کرد و گفت: میدونین آقای دکتر؟ من فامیلیم با شما یکیه. برای همین به همه پرستارهای بخش گفتم که شما پسرخاله من هستین میشه آبروی منو نبرین؟! (هنوز موندم که چرا گفته بود پسر خاله؟ اگه پسر عمو میگفت که منطقی تر بود!) گفتم: من اولین روزیه که میام اینجا شما از کجا منو میشناسین که درباره ام با همه هم صحبت کردین؟ گفت: اختیار دارین آقای دکتر. الان همه بیمارستان توی پرستارها صحبت از اینترنیه به نام ..... که با پرستارها خیلی خوب رفتار میکنه!! (خدا شاهده که همینها رو گفت! ) 

راستش من خودم نمیدونستم چه رفتار خارق العاده ای با پرستارها داشته ام که باعث شده بود این همه بینشون محبوب بشم. یا شاید هم بقیه خیلی باهاشون بداخلاق بودند. 

در نهایت اون یک ماه من شدم پسرخاله مجازی ایشون! وقتی جلو بقیه پرستارها به هم می رسیدیم کلی تعارف با هم تکه پاره میکردیم و در آخر هم به خاله مون سلام میرسوندیم. آخر ماه هم به خوبی و خوشی نسبتمون تموم شد و هرکسی رفت پی کار خودش!  

از نکات جالب دیگه اینکه توی این دو سه ماه کمبود اینترن دوباره به اوج رسیده بود و من در حالی که مثلا کشیک بخش اطفال بودم اجازه داشتم کشیک یه بخش دیگه رو هم بخرم و کارهای هر دو بخشو انجام بدم!

۲.اسفند ماه ۱۳۷۸ من شدم اینترن بخش بهداشت. برخلاف دوره دانشجوئی که برای فیلد بهداشت همه کلاسو بردند و ما ۹ نفره توی یک اتاق ۴*۳ در خونه سرایداری یه درمانگاه روستائی میخوابیدیم (و توی خاطرات اون موقع یادم رفت بنویسم) این بار کلا سه نفر بودیم. 

من٬ محمدرضا (که الان رزیدنت داخلیه)٬ و راحیل (که الان رزیدنت زنانه). 

ما رو فرستادند پیش آقای دکتر «خ» که اون موقع معاون فنی رئیس مرکز بهداشت استان بود. 

دو سه روزی همونجا برامون کلاس گذاشت و بعد من و «محمدرضا» رو فرستادند یکی از روستاهای دورافتاده تا همونجا بیتوته کنیم و «راحیل» رفت یکی از روستاهای نزدیک افتاده (!) تا شبها بتونه برگرده خونه. 

اونجا هم اتاقک سرایداری رو دادند به ما دوتا. بعدازظهر همون روز بود که «محمدرضا» گفت: من که حاضر نیستم یک ماه از عمرمو اینجا تلف کنم و زنم توی خونه تنها باشه. رفت لب جاده و ماشین گرفت و رفت. و «ربولی» موند و حوضش! 

اون موقع یه پزشک طرحی اصفهانی اونجا بود که با زن و دخترش اونجا زندگی میکرد و مدعی بود توی دوران دبستان همکلاس «شهرا.م صو.لتی» بوده (راست و دروغش پای خودش). 

من که هیچوقت رنگ خونه ایشونو ندیدم اما بیشتر شبها رو با دو کاردان اونجا بودم. یه پسر اهل «فولادشهر» که الان هم توی بیمارستان همونجا کار میکنه و یه پسر اهل «مازندران» که دوران سربازیشو طی میکرد و روزهای تعطیلو هم همونجا میموند و میگفت در همه روزهای تعطیل فقط از صبح تا شب یه نوار از «ها.ید.ه» گوش میکنه! 

یه بار هم از یکی از پرسنلشون پرسیدم: جمعیت این روستا که حتی از روستاهائی که میرین سیاری هم کمتره چرا درمونگاهو اینجا ساختن؟ گفت: چون وقتی قرار شد یه درمونگاه توی این منطقه بسازن معاون وزیر بهداشت مال این روستا بود! 

هفته اولو کامل موندم اونجا و هیچ خبری نشد. حتی منو سیاری هم نمیبردن چون لندرورشون جا نداشت! ظهر پنجشنبه رفتم خونه و صبح شنبه برگشتم. شنبه رو اونجا موندم و بعد چون بهم خبر داده بودند شب یه مهمونی بزرگ توی خونه مون هست برگشتم خونه. مهمونها از راه دور اومده بودن و من یکشنبه رو هم خونه موندم و وقتی صبح دوشنبه برگشتم روستا متوجه شدم که روز یکشنبه آقای دکتر «خ» اومده اونجا و برای من و محمدرضا غیبت زده! 

بقیه اون هفته رو هم اونجا موندم و شبها توی اتاقک سرایداری و چسبیده به شوفاژ میخوابیدم. 

یادم نیست چرا اما دوشنبه هفته بعد و سه شنبه هفته بعدترش هم مجبور شدم برگردم ولایت و آقای دکتر «خ» هم دقیقا در همین روزها اومده بود برای هردومون غیبت زده بود! 

کُفرم دراومده بود. یادمه روز ۲۸ اسفند ۱۳۷۸ همه پرسنل مرخصی بودند و من بیچاره تک و تنها اونجا بودم مبادا دوباره بیان حضور و غیاب! و جالبتر اینکه اون روز محمد رضا هم اومد یه سری زد و رفت! 

بعدا وقتی رفتم نمره مو بگیرم متوجه شدم هردومون به دلیل غیبت در فیلد بهداشتی تجدید دوره شده ایم هم من هم محمد رضا! 

بقیه اش توی ادامه مطلب .........

۳.فروردین ۱۳۷۹ مجبور شدم برای بار دوم برم اینترنی عفونی. من بودم و سه تا دختر ورودی ۷۳. اگه بدونین چقدر برام زور داشت دوبار دوبار پاس کردن استاژری و اینترنی عفونی؟! 

تنها حُسنش این بود که مدیر گروه جدید که داستان منو شنیده بود گفت: خیلی اشتباه کردن که تجدید دوره ات کردن. حالا مثلا توی این یک ماه میخوان چقدر مطلب یادت بدن؟ 

از اون ماه نکته خاصی یادم نمیاد جز یه بار که دو سه ساعت بعد از شروع شیفتم از اورژانس منو خواستند و گفتند: این مریضها باید تا کِی منتظر بمونند؟ 

من هم مونده بودم چی میگن؟ گفتم: کدوم مریضها؟  

بعدا فهمیدم وقتی خانم دکتر «ش» اینترن شیفت قبل داشته از توی اورژانس رد می شده که بره خوابگاه دو نفر رو با عقرب گزیدگی میارن و او هم دستور میده کمی از سرم ضد عقربو براشون تست کنند تا چند دقیقه بعد من برم و دستور تزریقو بدم اما یادش رفته بود به من بگه و اون بیچاره ها دو سه ساعت الکی درد کشیده بودند! 

۴.در اردیبهشت ۱۳۷۹ من دوباره رفتم اینترنی بهداشت. 

من بودم با «حمیدرضا»‌ (که الان رزیدنت یا شاید متخصص اطفاله)٬ (اگه اشتباه نکنم) عادل (که الان متخصص بیهوشیه)٬ محمد (که بعد از گذروندن دوران طرح کلا پزشکیو گذاشت کنار و رفت توی بازار!)٬ خسرو (که الان توی فیلیپین داره رادیولوژی میخونه) و (باز هم اگه اشتباه نکنم) مسیح (که او هم هنوز عمومیه) محمدرضا با ما نبود چون اینترنی بهداشتو مهمان شد اصفهان. 

چون دیگه توی اتاقک سرایداری جای شش نفر نمیشد گاراژ اونجا رو که خالی بود تمیز کردیم و یک ماه اونجا بودیم. 

اون موقع سخت بود اما حالا که یادم می افته میگم: یادش به خیر! 

به این ترتیب تنها چیزی که مونده بود «پایان نامه» بود که اون هم برای خودش حکایتی داره و اگه عمری باقی بود براتون میگم. 

پ.ن۱:اگه میدونستم با نوشتن درباره دوستان مفقود شده اونها یکی یکی برمیگردن زودتر درباره شون مینوشتم! 

ضمن اینکه اخیرا متوجه شدم که رکوردم دیگه اونقدرها هم رکورد نیست (به کامنت دکتر سارا در پست قبل یه نگاهی بندازین!)

پ.ن2:یه بار تصادفی جریان دختر خاله بیمارستانیم توی خونه از دهنم در رفت. فرداش که از بیمارستان برگشتم خونه دیدم مادرم نیست. گفتم: کجاست؟ گفتند: رفته بیمارستان دختر خاله تو ببینه!

از قضا نه اون روز و نه یکی دوبار دیگه که مادرم رفته بود دخترخاله ما هم شیفت نبوده بود!!! (چی گفتم؟!) تا اینکه کم کم مادر گرامی این مطلب از یادش رفت.

پ.ن3:چند ماه بعد از فارغ التحصیل شدنم بود که دوباره اون دخترخاله کذائی رو دیدم. ازم خواست ببینم جائی براش کار پیدا میکنم یا نه؟ چون طرحش داشت تموم میشد. وقتی دوباره دیدمش و گفتم: کاری برات پیدا نکردم. گفت: داریم مجوز یه مرکز تعاونی درمانیو با چندتا پرستار دیگه میگیریم. اگه استخدام نشدی بیا تا استخدامت کنم!  (راستش نمیدونم چنین مرکزی افتتاح شد یا نه؟ چون هیچ جا چنین چیزی ندیدم) 

پ.ن4:مقدم مبارک خانم دکتر «ح» را به این وبلاگ و وبلاگ «آنی» گرامی میداریم. 

اگه میخواین بدونین خانم دکتر «ح» کیه باید تا زمان نوشتن خاطرات سال 1382 صبر کنین! 

پس فعلا .....