روزی که «اینترنی اطفال» آمد

پیش نوشت:

سلام

پیش از شروع پست جدید باید به دلیل  بی خبر گذاشتنتون یه عذرخواهی بکنم

ماجرا از این قرار بود که روز چهارشنبه کامپیوترمونو بردیم مغازه تا هارد جدیدی که از تهران اومده بود برامون نصب کنن. قرار ما پنجشنبه صبح بود که تا بعدازظهر پنجشنبه طول کشید یعنی زمانی که به دعوت بعضی اقوام ساکن شاهین شهر راهی اونجا شده بودیم و شنبه هم که برگشتیم تا امروز داشتیم با کامپیوتر کشتی میگرفتیم تا وارد اینترنت بشیم (البته یکی دوبار از کافی نت و دفتر آنی وارد اینترنت شدم اما کوتاه مدت) و امروز وقتی دیدم با اینترنت اکسپلورر امکان ورود به اینترنت وجود نداره رفتم و از صاحب مغازه کامپیوتری خواهش کردم که فایرفاکس رو برام نصب کنه و الان با اون اومدم توی اینترنت

آنی هم امروز اصفهان کلاس داشت و الان باید توی راه برگشت باشه وقتی دیدین من دیگه نمینویسم بدونین که اومده و از پای کامپیوتر بلندم کرده!!

خلاصه که من نفهمیدم  چطور شد که اینطور شد؟!

به صاحب مغازه هم گفتم:میشه هارد قبلیمونو هم بگین از تهران بیاد؟ حالا شاید تونستیم یه روزی اطلاعات روی اونو هم برگردونیم گفت: چرا نمیشه؟ فقط باید 45000 تومان پول این هاردو بدین تا یکوقت نخواین دوباره با اون یه هارد نو بگیرین! حالا نمیدونم بگیرمش یا نه؟ اما شاید آخرش گرفتمش بالاخره ارزشو داره.

و اما بالاخره ادامه خاطرات دوران اینترنی:

در آبان ماه 1378 من اینترنی آخرین بخش ماژور (اطفال) را شروع کردم که سه ماه طول میکشه.

این سه ماه هم مثل بقیه ایام زندگی من پر بود از انواع خاطرات تلخ و شیرین که الان چندتائی از اونها رو براتون مینویسم:

1.آقای دکتر «ی» یکی از اساتید ما بود که به شدت اعتقاد داشت بخش اطفال باید کلا از رشته پزشکی جدا بشه!!

ایشون میفرمودند: بچه ها قادر نیستند شرح حال بدن، اگر هم بلائی به سرشون بیاد شکایت نمیکنند. در خیلی از موارد هم مرگشون هیچ شکایت و .... به دنبال نداره. خوب حالا به نظر شما بخش اطفال باید به چه رشته ای ملحق بشه؟ خوب معلومه، دامپزشکی!!

(خوب آنی اومد بقیه اش رو بعدا مینویسم!!!)

مسئله اینه که این حرفو یه بار یا دوبار هم نگفت بلکه شصتادبار میگفت.

اما از حق نباید گذشت٬ یه بار از کارش واقعا لذت بردم٬ وسط راند بودیم که مادر یکی از بچه های بستری شروع کرد به بدگوئی از پرستارها و سرویس نامناسبشون. دکتر «ی» چند لحظه تحمل کرد و بالاخره گفت: خانم اینجا اینطوریه٬ اگه سرویس بهتری میخواین رضایت بدین برین هرجا که دوست دارین! اون خانم هم گفت: بله که میرم .... معلومه که میرم .... الان میرم رضایت بدم!

دکتر «ی» بعدا اومد و به پرستارها گفت: حالا خودمونیم شما هم یه کم بیشتر به مریضها برسین!

۲.در اون زمان رئیس دانشگاه فوق تخصص گوارش آقای دکتر «س» بود که یکدفعه یک روز رفت و فامیلشو عوض کرد و شد دکتر «ح». ما که نفهمیدیم چرا؟ این آقای دکتر علاقه وحشتناکی به آندوسکوپی داشت و کمتر بیماری میتونست توسط ایشون بستری بشه و سر از اتاق آندوسکوپی درنیاره. حتی بین بچه ها این جوک رواج پیدا کرده بود که هر کسی بره آندوسکوپی به نمره امتحانش دو نمره اضافه میشه!!

هنوز گاهی صدای «اوغ نزن ... اوغ نزن» دکتر وسط آندوسکوپیهاش توی گوشم میپیچه اون هم با لهجه غلیظ آذری که ایشون داشت.

اما ربط این مسئله به بخش اطفال: مدیر گروه اطفال٬ کسی نبود جز همسر ایشون خانم دکتر «ب» که یکبار که راندشون فقط دخترونه بوده بهشون گفته بود: (به من چه؟ یکی از خود دخترها برام تعریف کرد و راست و دروغش هم پای خودش)

ای بی عرضه ها! همه تون دارین میترشین! من توی دوره دانشجوئی بود که ......(اسم کوچک دکتر ح) رو تور کردم شما چرا دست به کار نمیشین؟!!

(الان میخواستم این بخشو پاکش کنم اما «آنی» نگذاشت گفت به دخترها بر نمیخوره اگه برخورده به اون بگین نه من!!)

۳.یک شب که خانم دکتر «ب» آنکال بود یه بچه دو ماهه را آوردند که به شدت تب داشت (که چندان معمول نیست) چشمهاش هم کاملا خیره بود و به آدم نگاه میکرد. من نفهمیدم چه اش شده پس زنگ زدم به آنکال و خانم دکتر هم فورا اومد و گفت: کو این بچه که گفتی؟ بچه دو ماهه که نباید اینطور تب کنه!

بچه رو نشونش دادم. ظاهرا پای خانم دکتر بدجور سبک بود چون تا چشمش به بچه افتاد دیسترس تنفسی پیدا کرد!

خانم دکتر هم بچه رو برداشت و با من و یکی دوتا اینترن دیگه که اونجا بودیم رفتیم توی اتاق احیا و والدینشو بیرون کردیم. تا بچه رو گذاشتیم روی تخت «ارست» (ایست قلبی و تنفسی) کرد و با احیاء هم برنگشت.

وقتی بچه تموم کرد من هنوز در فکر نگاه خیره اون بودم که خانم دکتر صدام کرد و گفت: بیائین ببینین چی به خورد بچه دادن؟ رفتم و دیدم یه مایع زرد رنگ داره از «لوله تراشه» میاد بیرون که ما نفهمیدیم چیه. بعد هم خانم دکتر گفت: این که مُرده اقلا بیائین یکی یک بار لوله اش کنین!

وقتی همه مون موفق به این کار شدیم خانم دکتر در رو باز کرد و به پدر و مادرش گفت: چی بهش خورونده (خورانده) بودین؟ هر کاری کردیم نتونستیم نجاتش بدیم.

بقیه اش در ادامه مطلب (شرمنده کیمیاگر جان)

4.سیامک که یادتون هست؟ زمانی که ما اینترن اطفال بودیم او اینترن بخش «ENT» بود.

یه بار از دم در اتاقش رد میشدم که دیدم یه نفر خوابیده روی تخت و زیر سرُمه.

گفتم: چیه؟ این هم خوشگل بود؟! گفت: نه بابا یه کم «اتوسکوپ» رو زیاد فشار دادم توی گوشش، رفت توی شوک «وازوواگال»!!

5.یکی دیگه از اساتید خانم دکتر «ر» بود که همه مون (یواشکی البته) بهش میگفتیم «خاله ....(اسم کوچیک ایشون)» چون هر بچه ای رو پیشش می آوردن میگفت: سلام خاله چطوری خاله؟ بیا بشین اینجا خاله ..... الخ

6. یه روز شیفت اورژانس اطفال بودم که یه زن و مردی با دختر 12-10 ساله شون اومدند تو.

گفتم: بفرمائین. مَرده گفت: ببخشین! ما میخوایم با یه خانم دکتر صحبت کنیم.

پیش خودم گفتم: لابد یه مسئله بالای 18 سال برای این دختر 12 ساله پیش اومده!

از اتاق اومدم بیرون و یه چرخی توی اورژانس زدم اما یه خانم دکتر هم دیده نمیشد!

زنگ زدم به پاویون دخترها. «بهنوش» گوشی رو برداشت. وقتی جریانو براش گفتم خودش اومد و رفت توی اتاق. من هم بیرون ایستادم. چند دقیقه بعد مریض و خانواده اش اومدند بیرون تشکر کردند و رفتند.

رفتم تو و به خانم دکتر گفتم: ببخشید مشکلش چی بود؟ گفت: هیچی! سرما خورده بود!!!

7.یه شب شیفت بودم و اصلا مریض نداشتم که دیدم یه پیرمرد بدحال را آوردند و بردند توی اورژانس داخلی. من هم رفتم کمکشون. با توجه به خلاصه پرونده های همراهشون مریض یه مورد شناخته شده سرطان پیشرفته کبد بود که پزشک معالجش با توجه به پیشرفت بیماری و دست اندازی به ریه و .... عملا جوابش کرده بود. به همراهش گفتم: ایشون خیلی حالشون خرابه. گفت: میدونیم.

چند دقیقه بعد مریض بدحال شد. پزشک اورژانسو خبر کردیم. او هم اومد و کاری که از دستش برمیومد انجام داد و درنهایت مریضو فرستاد ICU. بعد هم آنکال اومد و ...... در نهایت مریض یکی دو ساعت بعد فوت کرد.

وقتی خبر مرگشو به همراهانش دادیم فکر میکردیم اول مقداری ناراحتی کنند و بعد هم برن دنبال انجام کارهای قانونی. اما به محض اینکه بهشون گفتیم: بیمارتون فوت کرد. همه شون با فریاد: «قاتلها! بالاخره کشتینش!!!» بهمون حمله کردند!

من که پریدم توی اورژانس اطفال و در رو روی خودم بستم. تا جائی که میدونم هیچکس دیگه ای هم کتک نخورد. اما من هنوز مونده ام وقتی میدونن مریضشون این قدر بدحاله پس دیگه این کارها یعنی چه؟!

مرا اینجا هم بخوانید