مهم نیست

سلام 

زمانی بود که من همه تلاشمو انجام میدادم تا هیچ یک از خوانندگان وبلاگهایم هیچ نشانه ای از هویت من به دست نیارند. 

زمانی بود که وبلاگ برای من جائی بی نهایت شخصی بود و من حتی از لینک کردن و لینک دادن میترسیدم (!) و بعد متعجب از دلیل تعداد کم خوانندگان به جای فکر کردن به دلیل مرتبا تعداد وبلاگهامو در سرویس دهنده های مختلف بیشتر میکردم و یه مطلبو توی همه اونها کپی پیست میکردم. 

چند ماه پیش بود که بعد از مسدود شدن بی دلیل یکی از وبلاگهام در رویا بلاگ٬ به جای اون در اینجا «این» وبلاگو ساختم. 

مدتی بعد به طور کاملا تصادفی٬ در اینجا با یکی دو نفر از همکاران آشنا شدم و در کمال تعجب دیدم که چقدر راحت از خودشون٬ شغلشون و تجربیاتشون مینویسند و با هم تبادل نظر میکنن. و اینجا بود که من فهمیدم تا به اون روز چقدر اشتباه میکردم. 

پس در یک اقدام انقلابی وبلاگهای اضافه رو حذف کردم و وبلاگهای من منحصر شدند به «این وبلاگ» و «این وبلاگ» (که امیدوارم به کمک شما بازدیدکننده های اون هم بالا بره!). 

اجازه بدین در اینجا یادی کنم از دو نفر از دوستان که برای اولین بار با خوندن وبلاگهای اونها تشویق شدم خودمو لو بدم! دو دوستی که الان مدتیه از هیچیک خبری ندارم و امیدوارم هرجا که هستند موفق باشن: 

«دکتر مانستر» (که اولین لینک من در طول تاریخ بود) و «دکتر سارا». 

بعد از اون بود که به تدریج تعداد این دوستان بیشتر شدند افرادی مثل «یک دانشجوی پزشکی» و «دکی بارونی» و دیگران که اسم بیشترشونو میتونین توی لینکدونیم ببینین (البته بعضی ها هم که ظاهرا وبلاگ ندارند یا اگه دارند هم منو قابل نمیدونن که آدرسشو داشته باشم). 

و امّا ......... 

حتما این ضرب المثلو شنیدین که: نه به این شوری شور و نه به این بی نمکی. 

ظاهرا من بعد از اون افراط در مخفی نگه داشتن خودم این بار از اون طرف پشت بام افتادم! 

اول که شغلمو لو دادم٬ بعد وضعیت تاهلم٬ و بعد شهرم. کمی بعد یه عکسو هم به تقلید بعضی از دوستان (مثل این دوست و این یکی و این یکی و این یکی و این یکی!) ضمیمه کردم و بالاخره تنها چیزی که مخفی موند اسمم بود. 

اما ظاهرا تقدیر نمیخواست که حتی همین یک مورد هم مخفی بمونه. 

خانم دکتر خالقی از نشریه سپید این وبلاگو دیدن و نمیدونم چطور تشخیص دادند که این نوشته ها ممکنه برای بعضی از همکاران جالب باشه. پس به من امر فرمودند که بعضی از مطالبمو براشون بفرستم و من هم اطاعت کردم. 

به زودی مطالبی از این وبلاگ (همراه با چند خاطره که هنوز از نظر زمانی در اینجا بهشون نرسیدم اما مطابق با موضوعاتی بودند که خانم دکتر خالقی فرموده بودند) را میتونین در نشریه سپید بخونین. 

اول راضی نبودم که اسم واقعیم اونجا هم نوشته بشه٬ اما بعد فکر کردم که شان این نشریه و خوانندگان محترمش بالاتر از اینه که کوچکترین عضوش اسم غریبی مثل «ربولی حسن کور» داشته باشه و به این ترتیب اسم من هم لو رفت و دوستانی که به این نشریه دسترسی دارند از این به بعد میتونن اسم منو هم بدونن. به قول یکی از دوستان دیگه «اسمم را میدانید اما مهم نیست» اما میخوام ازتون خواهش کنم اجازه بدین اینجا همون «ربولی حسن کور» باشم. 

بگذارین دلم خوش باشه و پیش خودم خیال کنم که هنوز ناشناسم باشه؟! 

پی نوشت: 

وقتی نوشتن این پستو شروع کردم٬ تصمیم داشتم که این نوشته ها پیش نویس پست جدیدم باشن٬ اما کم کم اینقدر طولانی شدند که خودشون هم به یک پست تبدیل شدند. 

دوستانی که منتظر ادامه خاطراتم از دوران دانشجوئی بودند لطفا چند روزی به من مهلت بدن٬ البته تا همین حالا ۱۸ مورد از «خاطرات (از نظر خودم) جالب» جدید هم آماده شده که شاید اول اونو بنویسم! به هر حال ببخشید که مدتیه مطالبم از اونی هم که قبلا بود بیمزه تر شده. 

پی نوشت خاص: 

«دکتر سارا» ی عزیز٬ کامنتدونی رو که بستی٬ به ایمیلهام هم که جواب نمیدی٬ پس همین جا دوباره برات مینویسم: 

شماره شما از روی گوشی دکتر «خالقی» پاک شده٬ لطفا دوباره با ایشون تماس بگیرید  

پی نوشت کمک گیری: 

مدتیه در مرکز مدیریت بلاگ اسکای ستون جدیدی با عنوان «نمایش» باز شده٬ کی میدونه یعنی چی؟!