روزی که «فاجعه» آمد

پیش نوشت ضروری: 

این پست اصلا خنده دار نیست !! 

سلام 

توی دانشگاه ما کمتر کسی بود که دکتر «ش» رو نشناسه. یک جوون بلند قد٬ با یک ته ریش مرتب٬ ورودی ۱۳۶۶ دانشکده خودمون٬ خوش اخلاق٬ ورزشکار٬ و با سرعت عمل و «شمّ» بالینی مثال زدنی. اگه یه مریض بدحال می آوردن و دکتر «ش» میرفت بالای سرش دیگه خیالمون راحت بود که اگه زنده موندنی باشه زنده میمونه. 

وقتی دکتر «ش» فارغ التحصیل شد فورا به عنوان «پزشک اورژانس» انتخاب شد. 

(من میبینم خیلی از دوستان توی وبلاگهاشون مینویسند «جی پی» اما ما هیچ وقت از این واژه استفاده نمیکردیم) 

بگذریم ... 

اما کمتر کسی بود که بدونه دکتر «ش» مدتهاست که عاشقه. عاشق خانم دکتر «م» از دخترهای ورودی ۱۳۷۲ و با وجود چند بار خواستگاری هنوز موفق نشده رضایت پدر اونو کسب کنه. 

اما سرانجام تلاشهای او نتیجه داد و تونست با خانم دکتر «م» عقد کنه و مدتی بعد هم ازدواجشون سر گرفت. 

راستش درست یادم نیست که ازدواج اونها اواخر سال ۱۳۷۷ بود یا اوایل ۱۳۷۸. فقط یادمه روی کارتهای دعوت عروسیشون نوشته بود: 

همزمان با سالروز ولادت حضرت امام حسن عسکری (ع) ..... 

بعد از ازدواج کار و رفتار دکتر «ش» خوب که بود بهتر هم شد. برق شادی و امید به آینده رو به وضوح میشد توی چشمهاش دید. 

من با خانم دکتر «م» برخورد زیادی نداشتم اما توی همون یکی دو باری که تصادفا به هم برخوردیم مشخص بود که او هم خانم نازنینیه. 

اما در حالی که فقط حدود ۴۰ روز از ازدواج اون دو گذشته بود «فاجعه» شروع شد: 

من اون شب توی بیمارستان نبودم اما شنیدم که نیمه شب دکتر «ش» رو با تب بالا و ضعف و بیحالی شدید می آرن بیمارستان. 

ازش یه CBC میگیرن که نشون میده هر سه رده سلولهای خونیش (RBC٬WBC  و پلاکت) به شدت اُفت کرده. پس برای پیشگیری از عفونت میبرنش توی قرنطینه و بهش خون وصل میکنند ولی چند دقیقه بعد از اطراف برانول و کم کم از همه سوراخهای طبیعی بدن (گوش٬ بینی٬ و ...) خونریزی شروع میشه. 

برای دکتر «ش» تشخیص DIC میگذارند و درمان علامتیو شروع میکنند. 

من روز بعد که داستانو شنیدم رفتم سراغش ولی اجازه ملاقات ندادند. میگفتند بعدازظهر اون روز هم (که من رفته بودم خونه) توی بیمارستان اعلام کرده بودند که برای دکتر «ش» نیاز به خون هست و فورا صف طویلی از دانشجویان و پرسنل بیمارستان جلو بانک خون تشکیل شده بود. 

یکی دو هفته ای طول کشید تا دکتر «ش» که در روزهای اول تا دم مرگ رفته بود به تدریج به حال عادی برگشت و بعد هم مرخص شد. 

هنوز یک هفته طول نکشیده بود که یک روز «سعید» (که با خانواده خانم دکتر «م» آشنایی داشت) توی پاویون گفت: پدر خانم دکتر «م» رو دیدم و گفت: دخترم هم مثل شوهرش شده. 

گفتیم: نه بابا(!) اما خدا رو شکر که میدونیم خوب میشه. 

اما این بار اوضاع اون طور هم که ما فکر میکردیم نبود.

حال خانم دکتر «م» روز به روز بدتر شد تا جایی که پزشکان ولایت از درمانش اظهار عجز کردند و فرستادنش تهران. طبیعتا شوهرش هم باهاش رفت و حتی چند نفر از اساتید هم رفتند تا از نزدیک پیگیر ادامه درمانش باشند. اما خبرهائی که از تهران به ما میرسید اصلا خوشایند نبود. 

چند روز بعد از رفتن اونها به تهران بود که خبر رسید: «کلیه های خانم دکتر «م» از کار افتاده» 

چند روز بعد گفتند: «کبدش هم دچار مشکل شده» 

چند روز بعد: «سطح هوشیاریش داره اُفت میکنه» 

و بالاخره: «خانم دکتر «م» فوت کرد» 

اون روز من مفهوم «عزای عمومی» رو با تمام وجود حس کردم. کسی توی بیمارستان حال و حوصله کار نداشت. از در و دیوار غم میبارید. اما کسی که واقعا داغون شد دکتر «ش» بود. 

وقتی رفتیم مسجد برای مراسم ختم خانم دکتر «م» باورم نمیشد که این همون دکتر «ش» سرزنده باشه. 

غیر از اون روز دیگه هیچوقت ندیدم یک مرد اینطور با «درد» گریه کنه. حتی وقتی حدود ۳ ماه بعد پدر دکتر «ش» هم فوت کرد او اینطور نبود. 

اما داستان هنوز تموم نشده بود ..... 

توی تهران همه مونده بودند که علت مرگ واقعا DIC بوده یا چیزی دیگه. پس جسدو کالبدشکافی کرده بودند. اما باز هم علت مرگو نفهمیده بودند. پس از اعضاء مختلف بدن نمونه گرفته بودند و فرستاده بودند آلمان. و چند هفته بعد جوابی اومد که هیچکس فکرشو نکرده بود: 

«مرگ به دلیل عفونت با ویروس عامل بیماری «تب خونریزی دهنده کریمه کنگو (CCHF)»». (لینک مربوط به بیماری رو «بابک» عزیز برام فرستاده).

اما نکته عذاب آور تری هم در این جواب بود: «این سوش از ویروس به شدت به داروی «ریباویرین» حساس میباشد». (بعد از اون چند نفر دیگه با همون علائم اومدند و با یک درمان چندروزه تجربی با «ریباویرین» به سادگی درمان شدند). 

خبر ابتلای این زن و شوهر جوان به یک بیماری عجیب و غریب خیلی زود در کل شهرمون پیچید. میگفتند همسایه هاشون با بیل و کلنگ به خونه اونها حمله کرده بودن تا «خونه ای که این ویروس خطرناک توش زندگی میکنه رو خراب کنند» و سرانجام پلیس ناچار شده بود دخالت کنه. 

دیگه هیچکس از اقوام این دو خانواده جرات رفت و آمد یا حتی سلام و علیک با اونها رو هم نداشت. 

کمی بعد دکتر «ش» از دکتر «م» (متخصص عفونی) هم شکایت کرد چون در یک مقاله که بر اساس این اتفاق نوشته بود و برای یکی از مجلات فرستاده بود نتیجه گیری کرده بود که: «این ویروس از طریق جن.سی هم منتقل میشود». 

درگیری این دو پزشک کم کم بالا گرفت و سرانجام دکتر «ش» برای چند ماه به یکی از روستاهای دورافتاده استان تبعید شد. 

پ.ن۱: چند ماه بعد از این ماجرا همایشی با موضوع در دانشکده برگزار شد و چنان غلغله ای به پا شد که نگو. سالن اجتماعات دیگه گنجایش این جمعیتو نداشت و مسئولان مجبور شدند چند دستگاه تلویزیون در راهروهای مجاور بگذارند و همایشو به صورت مدار بسته برای اونها هم پخش کنند. 

اون روز یکی از اساتید رفت پشت میکروفون و گفت: «این همایش منو یاد همایش مشابهی میندازه که برای اولین بار در تهران درمورد «ایدز» برگزار شد. اون روز هم تهران همینطور ازدحام بود اما بعدا همه فهمیدند که این بیماری نیازی نداره که اینقدر جدی گرفته بشه». 

بعد مجری مراسم (که از بچه های ورودی ۷۲ بود) جواب داد که: «ما به خاطر این بیماری یکی از دوستانمونو از دست دادیم و یکی دیگه شون تا دم مرگ رفت ممکنه بفرمایین دیگه چه اتفاقی باید بیفته تا ما موضوعی رو جدی بگیریم؟!». 

این مجری بعدا برام تعریف کرد که بعد از مراسم احضارش کرده بودند و ازش توضیح خواسته بودند که: «چرا به یکی از اساتید توهین کرده ای!». 

پ.ن۲: جریان اون جوون افغانی که اخیرا براتون نوشتم (و با علائم مشابهی فوت شد) یادتون هست؟ 

یکی دو ماه بعد از فوت خانم دکتر «م» بعضی از بچه ها رو خواسته بودند که جریان مرگ اونو مو به مو برای اساتید تعریف کنند و وقتی فهمیدند که طرف افغانی بوده و توی افغانستان دفن شده و امکان نبش قبر و آزمایش وجود نداره٬ نتیجه گرفته بودند که او منشاء ورود ویروس به این استان بوده! (درست مثل سقوط هواپیماها که هروقت خلبان کشته میشه مسئول سقوط هواپیما معرفی میشه) حالا چطور اون ویروسو به من که نزدیکش بودم نداده و داده به دکتر «ش» که فقط یکی دو بار توی  اونو دیده خدا میدونه (خودم هم هنوز موندم چرا برای این جریان خود منو احضار نکردند!». 

پ.ن۳: خیلی از ما حاضر بودیم قسم بخوریم که دکتر «ش» دیگه تا آخر عمرش مجرد خواهد موند. برای همین خیلی تعجب کردیم وقتی شنیدیم اون درست یک هفته بعد از چهلم خانم دکتر «م» دوباره ازدواج کرده. 

خیلی از خانمها در اون موقع شروع کردند به بدگوئی از دکتر «ش» اما من (با اینکه خودم هم زیاد بهش حق نمیدادم) همیشه ازش جلو اونها دفاع کردم. 

درواقع تنها عاملی که میتونست این ازدواجو تا حدی منطقی نشون بده این بود که: عروس جدید کسی نبود جز خواهر ۱۸ ساله خانم دکتر «م». 

دکتر «ش» هنوز هم توی ولایت ماست و یه پست دفتری داره. او الان به ظاهر تبدیل شده به همون آدم سرزنده و شاد قدیم. 

اما یک آدم تیزبین به سادگی میتونه هنوز غم عمیقی که توی چشمهای او وجود داره رو ببینه. 

یاد عشقی که مدتها طول کشید ولی وصالش خیلی زود به هجرانی دوباره و دائم مبدل شد. 

خدا رحمتت کنه خانم دکتر «م» ......