من هم بلدم (۴)

سلام

دوستانی که از قدیم در این وبلاگ درخدمتشون بودیم (و متاسفانه بیشترشون دیگه اینجا نیستند) حتما یادشون هست که گه گاه کلمات موزونی اینجا مینوشتم که خودم هم میدونستم در حدی نیستن که بهشون بگم شعر و خودم بهشون میگفتم معر!

چند سال پیش و در روز به دنیا اومدن عسل بود که ناخودآگاه یه بیت معر به ذهنم اومد و دوباره چشمه اش خشک شد که خشک شد!

چند روز پیش و هنگامی که داشتیم مقدمات تولد عسلو فراهم میکردیم، توی مرتب کردن وسیله ها یکدفعه به کاغذی برخوردم که اون یه بیتو روش نوشته بودم و در کمال تعجب خودم و در کمتر از یک ساعت بقیه این معر هم بیت به بیت توی ذهنم اومد.

میدونم که از نظر ادبی خیلی مشکل داره و اگه بخواین جدی جدی نقدش کنین مایه آبروریزیه (بخصوص توسط دوستانی مثل اون دانشجوی دکترای ادبیات که نمیدونم چرا مدتیه خبری ازشون نیست) اما به هرحال این شما و این هم معر آخر من!

ای که محبوب جهانی و جهانی به تو مایل

ای ببرده دل عالم تو بدین شکل و شمایل 

تا تو هستی همه عالم بشود خوب ولیکن

بی تو گردد همه کس دشمن و دنیا همه هایل 

گر که ابلیس ببیند رخ زیبای تو بی شک

بکند سجده و پرهیز نماید ز رذائل 

ای ز توصیف صفات تو زبانم شده قاصر

ای که مجموع کمالاتی و مجموع فضائل

بی گمان یوسف اگر روی تو بیند شود عاشق

ببرد دست و نشیند سر کوی تو چو سائل

خالق عشق گرفته چو کمان آن خم ابروت 

تیر مژگانت چو ترکش به میان کرده حمایل

تا ابد شاد بمانی عسل ای حاصل عمرم

ای که محبوب جهانی و جهانی به تو مایل

پ.ن:حالا ما میگیم خوبه شما هم بگین خوبه!